سلام !!!

الان داشتم دفتر ریاضی سوم راهنمایی مو ورق می زدم !! و دارم اون سرود همگانی مونو گوش میکنم ! همونی که خانم قنبرآبادی باهامون کار میکرد ... خاطراتی که محاله هیچ وقت از ذهن من پاک بشن !! وجودی که با نبودن اون روزها و خاطره ها احساس میکنه تهی شده ... خالی از هر گونه احساس عشق و محبتی ! عشق و محبتی که با نبودن اون خاطره ها و اون آدم های بی نظیر دیگه برام معنایی نداره .. همه چی عوض شده ... حتی من ... حتی دوستام ... حتی رابطه ی بین ما که کم کم کمرنگ شد و در حال محو شدن است ... انگار مدتیه که قلبم خوابیده ... خواب زمستونی جوری که دیگه بهاری در کار نباشه !! حالا من هرچقدر هم که دنیا رو بالا و پایین کنم و میلی متر به میلی متر اش رو بگردم دوباره شبیه اونا پیدا نمیکنم ... چقدر درد آوره هر روز صبح به امید پیدا کردن کسی از خواب بیدارمیشم که ایمان دارم پیداش نمی کنم ... و چقدر زجر آوره خاطراتی رو توی وجودم ورق میزنم  که حالا خیلی ازشون دورم .. شاید حتی فرسنگ ها از من دور اند و من سعی میکنم به یاد همین خاطره ها زنده باشم و زندگی کنم ... زندگی ای که حالا اونم واسم بی معنی شده ... مسخره اس ... و هر روز به بی وفایی و نامردی دنیایی فکر میکنم که ناخواسته و بدون جیره و مواجب دارم صاف صاف توش راه میرم !! کم کم هم فکر میکنم که من برای چی به این دنیای کذایی اومدم ؟ که روز اول دل بسته ی چیزی بشم و روز بعد به زور ازم بگیرنش ؟؟ بعد به این فکر میکنم که چطوری خیلی ها با این موضوعات کنار اومدن ؟؟ شاید اصلا احساس ناراحتی نکردن و به این ها هم فکر نکردن ... شاید من زیادی احساساتی ام ؟؟ و شاید دلم بخواد برای ثانیه ای به حالشون غبطه بخورم !! سعی میکنم ترمز دستی افکارم رو بکشم اما میدونم که نمیشه !! افکارم کوتاه بیا نیستند . پس مجبورم به این فکرکنم و به عینه ببینم که چیز های جزئی و کوچکی که من و زندگی من رو می ساختند ؛ خوشحالم میکردن یا گریمو در می آوردن ؛ حالا دیگه برام رنگ باختن و فقط اشکی که از چشمام موقع فکر کردن بهشون جاری میشه گواه واقعی بودن اوناست ... زندگی من زودتر از اونچه فکرشو میکردم تموم شد !! و ناخودآگاه که دارم این یادداشت رو مینویسم شعر های بسیار زیادی به ذهنم میاد که مجالی برای نوشتن اونها ندارم ... آهنگ هایی که هرکدوم روایت گر بخشی از احساسات سرشار اما پوچ من اند !! اما همه ی این افکارو پس میزنم و به تکلیف هام که روی میز تلنبار شدن نگاه میکنم و آهی از نهاد بر می آورم !! و برای خودم آرزوی موفقیت میکنم ... بیخیال تکلیف میشم و هندزفری رو توی گوشم میذارم ... به اولین آهنگ پلی لیست ام گوش میکنم ... آی خدا دلگیرم ازت ... آی زندگی سیرم ازت ... آی زندگی می میرم و ... عمرمو می گیرم ازت ... این غصه ای لعنتی ... از خنده دورم میکنن ... این نفس های بی هدف ... زنده به گورم میکنن ... چه لحظه های خوبیه ... ثانیه های آخره ... فرشته ی مردن من ... منو از اینجا میبره ...

جای اشک های خیسمو روی ورقه های کاغذ می بینم که چه بی صدا و بدون اختیار جاری شدن و دارن صفحه ی یادداشت ام رو به گند میکشن !!!

شریک ضجه های من ... بگو که گوشت با منه ... ببین که زخمای تنم ... شاهد حرفای منه ... آی خدا دلگیرم ولی ... احساس غم نمیکنم ... چون باتوام پیش کسی ... سرم رو خم نمیکنم ...

منتظر میمونم تا آهنگ تموم بشه و منم با اون به پایان برسم . دوباره روز از نو روزی از نو ! و من از این همه کهنگی به ستوه مبام !

آی خدا دلگیرم ازت ... آی زندگی سیرم ازت ... آی زندگی میمیرم و ... عمرمو میگیرم ازت ... چه اعتراف تلخیه ... انگار رسیدم ته خط ... وقت خلاصی از همه اس ... آی دنیا بیزارم ازت ... آی خدا دلگیرم ولی ... احساس غم نمیکنم ... چون باتوام پیش کسی ... سرم رو خم نمیکنم ...

میری آهنگ بعدی و می بینی که دوباره همینه !! انگار کل پلی لیست ات فقط یه آهنگ داره ... پس چی شد اون دویست و چهل تا آهنگ ؟؟ و باز آه میکشی ...  

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

پی نوشت : تا لحظه ی آخر که میخواستم این پست رو بذارم شک داشتم ... شاید به نظر خیلی ها مسخره و لوس بازی بیاد که من هنوز بعد از 6 یا 7 ماه از راهنمایی و اینا مینویسم و شاید دیگه براشون کسل کننده باشه ... قول میدم دیگه این آخرین پستی باشه که در این باره می نویسم ... معذرت که نا امید کننده بود اما باد کرده بود رو دلم و باید می نوشتم ... دیگه تکرار نمیشه ...!!