صدا کن مرا .

صدای تو خوب است .

صدای تو سبزینه ی آن گیاه عجیبی است

که در انتهای صمیمیت حزن می روید .

در ابعاد این عصر خاموش

من از طعم تصنیف  در متن ادراک یک کوچه تنها ترم .

بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است .

و تنهایی من شبیه خون حجم تو را پیش بینی نمی کرد .

و خاصیت عشق این است .

کسی نیست ،

بیا زندگی را بدزدیم ، آن وقت

میان دو دیدار قسمت کنیم .

بیا با هم از حالت سنگ چیزی بفهمیم .

بیا زود تر چیز ها را ببینیم .

ببین ، عقربک های فواره در صفحه ی ساعت حوض

زمان را به گردی بدل می کند .

بیا آب شو مثل یک واژه در سطح خاموشی ام .

بیا ذوب کن در کف دست من جرم نورانی عشق را .

 

*حلما حال و حوصله نداشت و جاش من آپ کردم ـ موج اف ام

نوشته شده در پنج شنبه 88/1/27ساعت 4:45 عصر توسط حلما نظرات ( ) |